De stad als jungle, waarin mensen één zijn met de architectuur. Livia Dencher (1980) brengt de contouren van de huizen dik op, zodat de doeken uiteindelijk zware reliëfs vormen.

De vlakken in de achtergrond kunnen zelfstandige vormen worden, en dan opeens versmelten met een rondscharrelende vogel of in nieuwe figuren, verwikkeld in onnavolgbare avonturen. Helemaal bovenaan zie je bergtoppen, die toch ook weer daken kunnen zijn. Bij Livia Dencher is de stad een natuurlijk organisme.

www.herenplaats.nl/artist/livia-dencher

Werk